Ferrari 410 produkowany był w latach 1955-59. To był samochód bardziej ekskluzywny niż Aston Martin Bonda.
Łącznie, w trzech seriach, wytworzono 37 egzemplarzy; zależnie od źródła, ilość oscylowała pomiędzy 35 a 38 sztukami. Ze względu na swoją rzadkość, status marki czy słynnych właścicieli (jeden egzemplarz miał szach Iranu Reza Pahlavi), „410” może osiągać nawet siedmiocyfrowe kwoty; cenę egzemplarza byłego szacha Iranu szacowano na 5-6 milionów dolarów. Dość powiedzieć, że na rynku amerykańskim „410” w momencie produkcji miała kosztować tyle ile Mercedes 300SL Gullwing, to jest około 17 tysięcy dolarów. Sam model, ze względu na – mimo wszystko – swoją nikłą populację, jest znany głównie fanom włoskiej marki, chociaż…😁
W Polsce Ferrari 410 jest znane przede wszystkim jako amfibia, fikcyjny wehikuł literackiego Pana Samochodzika, z kart powieści Zbigniewa Nienackiego. Wedle książek pojazd, który miał się rozbić pod Zakopanem, został „naprawiony” karoserią przypominającą kształtem łódź, oraz przystosowano go do pływania w wozie. Jednocześnie wehikuł zachowywał wszystkie cechy prawdziwego Ferrari 410, mniej lub bardziej konsekwentnie podtrzymywane przez autora – moc wahała się od 280 do 350 KM, a pojazd mieścił pięć osób, miał 12 cylindrów i pięciobiegową skrzynię.
„To bez wątpienia najszybszy samochód na polskich drogach!” – krzyknął rozentuzjazmowany mechanik Panu Tomaszowi.
I kurde – mówię wam – każdy czytający chłopak w Polsce mu go zazdrościł.
– Ech, choć tak raz się nim przejechać – wzdychałem i wzdycham do dziś